Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Μιλῶντας ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, σέ μία περίφημη ὁμιλία του γιά τήν Παναγία τὴν ὀνομάζει «Κυρία». Ὁ τίτλος αὐτός ἀνήκει στήν Ἀειπάρθενο Μαρία, διότι μόνον αὐτή δεσπόζει ὅλων τῶν ὄντων, ὡς «πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν» καί «θρόνος τοῦ οὐρανίου Βασιλέως», ἀλλὰ καὶ γιατί ἔγινε ἡ αἰτία τῆς ἐλευθερίας μας ἀπό τήν καταδυνα-στεία τοῦ διαβόλου.
Ἔτσι, ὡς Κυρία, τὴν εἶδε ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς στὴν Ἀγρυπνία τοῦ Ναοῦ τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν στήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου εἶχε πάει μέ τόν μαθητή του Ἐπιφάνιο, μετέπειτα πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Κάποια στιγμή, τήν ὥρα τῆς Ἀγρυπνίας λέγει στόν μαθητή του: «Ὁρᾶς τὴν Κυρία καὶ Δέσποινα τοῦ κόσμου;». Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ἔβλεπε τήν Παναγία πού ἐμφανίσθηκε στόν Ναό. Καὶ τότε, ἐκείνη, δηλαδὴ ἡ Παναγία, ἔκλινε τὰ γόνατα καὶ ἐπὶ πολλὴ ὥρα προσευχόταν, ἐνῶ δάκρυα ἔρραναν τὸ θεοειδὲς καὶ ἄχραντο πρόσωπό της. Μόλς τελείωσε τὴν προσευχή της, ἔβγαλε ἀπὸ τὴν πανάχραντη κεφαλὴ της τὸ μέγα καὶ φοβερὸ καὶ ἀστραφτερό μαφόριο (δηλαδή τήν μανδήλα της) καὶ τὸ ἅπλωσε ὡς σκέπη ὑπεράνω τοῦ λαοῦ πού βρισκόταν μέσα στήν Ἐκκλησία!
Αὐτὴν τὴ γιορτὴ γιορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, τή γιορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης, καὶ μνημονεύει «τὴν κατ’ ἐξαίρετον τρόπον σκέπην τῆς Παναγίας πρὸς τὸ εὐσεβὲς ἡμῶν ἔθνος».Ἐπιτρέψτε μου γιά λίγα λεπτά νά μεταφέρω στήν ἀγάπη σας κάποιες σκέψεις γιά τή σημερινή ἑορτή:
Πρῶτον. Στὶς δύσκολες στιγμὲς τῆς πατρίδος μας, στὶς κρίσιμες καὶ μεγάλες ὧρες, ἡ σωτηρία τοῦ Ἔθνους μας, ἀλλὰ καὶ ἡ δόξα του, ὀφείλεται σὲ θεομητορικὴ παρέμβαση. Οἱ πάμπολλοι ἄλλοι ἐχθροί τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων, ἀπό ὅπου καί ἄν προέρχονταν, ὑποχωροῦσαν ἄτακτα, καθὼς ἔβλεπαν τὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγὸ καὶ τὴ Φοβερὰ Προστασία τῶν Χριστιανῶν νὰ στέκεται ὡς «τῶν πολεμουμένων ἡ σκέπη». Γι΄ αὐτό γεμᾶτος θαυμασμό ὁ ὑμνογράφος τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου ψάλλει: «Χαῖρε, δι’ ἧς ἐγείρονται τρόπαια· χαῖρε, δι’ ἧς ἐχθροὶ καταπίπτουσιν»!
Δεύτερον. Ἡ χριστιανικὴ μας αὐτοκρατορία, εἴτε βρισκόταν στὶς δόξες της εἴτε ταπεινωμένη ἔσκυβε κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τοῦ ξένου ζυγοῦ, τιμοῦσε καὶ ὑμνοῦσε τή Σκέπη της, τήν Παναγία τήν Ὁδηγήτρια. Τὸ φρόνημα τοῦ ὀρθόδοξου λαοῦ μας παρέμενε πάντοτε ὄρθιο καὶ στραμμένο πρὸς τὴν Παναγία. Τήν θεωροῦσε καί τήν θεωρεῖ ὡς σκέπη καί προστασία του, ὡς μάνα του καί ἀπαντοχή του, ὡς παρηγοριά του καί ἐλπίδα του. Γι΄ αὐτό καί τῆς ἔδινε τόσα ὀνόματα : Ὁδηγήτρια, Φανερωμένη, Ἐλεούσα, Παρηγορήτρια, Γιάτρισσα, Γοργοϋπήκοος, Πορταΐτισσα, ἡ Ἐλευθερώτρια, ἡ Κυρά τῶν Ἀγγέλων καί ἑκατοντάδες ἄλλες τιμητικές προσφωνήσεις. Οἱ ὀνομασίες αὐτές δέν ἀντιστοιχοῦν μόνο στήν ἀγάπη τῆς Παναγίας γιά τόν λαό της, ἀλλά καί στήν ἀγάπη καί στήν εὐλάβεια τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. «Παναγία μου βοήθησε τοὺς Ἕλληνες νὰ ἐμψυχωθοῦν. Μόνον Ἐσένα ἔχομεν», ἔλεγε ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γονατιστὸς μπροστὰ στὴν εἰκόνα της σὲ ἕνα μικρὸ ἐκκλησάκι στὸ Χρυσοβίτσι, ἐνῶ τὰ δάκρυα αὐλάκωναν τὸ πρόσωπό του.
Τρίτον. Αὐτὴν τὴ Φοβερὰ Προστασία ἔνοιωσε ἡ πατρίδα μας κατά τὴν ἄδικη ἐπίθεση τοῦ 1940. Ἡ Θεοτόκος στέκεται καὶ πάλι φρουρὸς ἀκοίμητος σὲ ὁλόκληρο τὸν ἀγωνιζόμενο λαό μας. Ἐνθαρρύνει τοὺς πολεμιστές, φωτίζει, καθοδηγεῖ καὶ σκέπει τοὺς στρατιῶτες μας μὲ τὸ μαφόριο τῆς ἀγάπης της καὶ, ταυτόχρονα, ἀγκαλιάζει τοὺς ἀγωνιστές τῆς τιμῆς καὶ τοὺς δικαίους. Εἶναι συγκλονιστικὲς οἱ πάμπολλες γραπτές καί προφορικές μαρτυρίες ἀπὸ ἐπώνυμους καὶ ἀνώνυμους μαχητές τοῦ μετώπου.
Γράφει, γιά παράδειγμα, ὁ στρατιώτης Τάσος Ρηγόπουλος σ΄ ἕνα γράμμα του ἀπό τό μέτωπο: «Λίγες στιγμὲς πρὶν ὁρμήσουμε, εἴδαμε μπροστά μας σὲ ἀπόσταση περίπου 13 μέτρων μία ψηλὴ μαυροφόρα νὰ στέκει ἀκίνητη. Ὁ σκοπὸς φώναξε: Τίς εἶ; Μιλιὰ δὲν ἀκούστηκε… Τότε, σὰν νὰ μᾶς διαπέρασε ὅλους ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, ψιθυρήσαμε: Ἡ Παναγία! Ἐκείνη ὄρμησε μπροστὰ σὰν νὰ εἶχε φτερὰ ἀετοῦ. Κι ἐμεῖς ἀπό πίσω της. Συνεχῶς αἰσθανόμασταν νὰ μᾶς μεταγγίζει δύναμη». Μέ τόν τρόπο αὐτό καταλήφθηκε τό καλά ὀχυρωμένο, δασωμένο καί κατάλευκο ἀπό χιόνι ὕψωμα 1805 (τῆς γραμμῆς Ἰβάν – Μοράβα) ἀπό τήν 9η Μεραρχία χωρίς καμμία ἀπώλεια ἀπό τά ναρκοπέδια!
Μὲ αὐτὴν τὴν παράδοση, μέ αὐτά τά θαύματα, ἔζησαν οἱ γονεῖς μας, κυρίως ἐδῶ στήν ἑλληνικότατη καί πονεμένη Μακεδονία μας! Γι’ αὐτὸ καὶ μεγαλούργησαν καὶ ἔκαναν τὴν πατρίδα μας δοξασμένη στὰ πέρατα τοῦ κόσμου, καί μετέδωσαν τό φῶς τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἀνάσα τοῦ πολιτισμοῦ σέ ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη.
Ζοῦσαν καθημερινὰ μὲ τὸ ὄνομα τῆς Παναγίας στὰ χείλη τους.
Τιμοῦσαν τὴν Παναγία.
Ζητοῦσαν τὴ βοήθεια τῆς Παναγίας σὲ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς τους.
Βρισκόμαστε, ὅμως σέ καιρὸ τῆς θλίψεως καὶ δοκιμασίας. Ἡ κρίση ποὺ μαστίζει τὴν πατρίδα μας, ἡ πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ, οἱ δυσκολίες στά ἐθνικά μας θέματα, ἡ ἀδηφαγία τῶν γειτόνων μας, οἱ φυσικές καταστροφές, ἡ ἀποστασία καί ἡ ἀθεΐα, ἡ ἀδιαφορία ἀπέναντι στόν πόνο τοῦ ἄλλου, ἡ καθιέρωση τοῦ κακοῦ ὡς καλοῦ, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀλλεπάλληλες λύπες καὶ συμφορὲς καλύπτουν σὰν πελώρια κύματα τὸν πονεμένο λαό μας.
Αὐτὴν τὴν ἐσχάτη ὥρα, ἐάν ὁμονοήσουμε, ἄν ἑνώσουμε τίς δυνάμεις μας καὶ ἂν ζητήσουμε μὲ πραγματικὴ μετάνοια τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν προστασία τῆς Παναγίας, τότε πραγματικὰ θὰ εἴμαστε οἱ νικητές. Γιατί ἔχουμε μάθει ἀπὸ τὴν ἱστορία μας πὼς ἡ δόξα δὲν ἀγοράζεται οὔτε χαρίζεται, ἀλλὰ κερδίζεται μὲ στερήσεις. Καὶ ἀκόμη, πὼς τὸ γένος μας δὲν ἀνέβηκε σ’ αὐτὴν τὴν κλίμακα τοῦ μεγαλείου μὲ χλιδὴ καὶ ἀπολαύσεις, ἀλλὰ μὲ θυσίες καὶ ποταμοὺς αἱμάτων.
Ἀπό ὅσα ἐλέχθησαν παραπάνω βγαίνει τό συμπέρασμα πώς ὅποιος ζεῖ μέσα στήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅποιος εὐλαβεῖται καί σέβεται τήν Παναγία Μητέρα μας, ὅποιος ἐφαρμόζει τά διδάγματα τῆς μοναδικῆς στόν κόσμο ἱστορίας μας, αὐτός καί μεγαλουργεῖ, αὐτός ζεῖ μέ ἀσφάλεια καί εὐτυχία, αὐτός κερδίζει τή ζωή, αὐτός κληρονομεῖ τόν Οὐρανό.
Ἀδελφοί μου, ἄν καί ἐμεῖς ἀκολουθήσουμε τό παράδειγμα τῶν παλαιοτέρων,
ἄν στὴ ζωή μας μάθουμε νὰ ζητᾶμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἐπαναλαμβάνουμε μαζὶ μὲ τὸν Προφήτη Δαυὶδ : «τὸ ἔλεός σου, Κύριε, καταδιώξει με πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου»,
ἄν εἴμαστε συνειδητὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, καὶ μετέχουμε τοῦ ποτηρίου τῆς Ζωῆς, κοινωνοῦμε συχνά καί κατάλληλα προετοιμασμένοι τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων,
ἄν φωλιάζουμε στὴ ζεστὴ ἀγκαλιὰ τῆς Παναγίας,
τότε πραγματικὰ θὰ δοῦμε καλύτερες ἡμέρες στὴν ἐπίγεια πορεία μας, ἀλλὰ καὶ τὸ φῶς τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ.
Πόσο σοφὰ εἶναι, ἀλήθεια, τὰ λόγια Ὁσίου Παϊσίου, ὁ ὁποῖος συμβούλευε τοὺς ἐπισκέπτες του νὰ τιμοῦν καὶ νὰ εὐλαβοῦνται τὴν Παναγία: «Πιαστεῖτε ἀπὸ τὸ φόρεμα τῆς Παναγίας καὶ τότε αὐτὴ μὲ ἀσφάλεια θὰ σᾶς μεταφέρει στὸν θρόνο τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ της».
Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀγώνας μας. Αὐτό μάθαμε ἀπό τούς προγόνους μας, αὐτό θά μεταλαμπαδεύσουμε καί στά παιδιά μας. Δὲν καταθέτουμε, οὔτε πρόκειται ποτὲ νὰ καταθέσουμε τὴν ἐλευθερία μας σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ προσπαθοῦν καὶ σήμερα, ὅπως καὶ παλαιά, νὰ μᾶς ἐξουσιάσουν, σωματικά ἤ πνευματικά, μὲ ἕναν τρόπο δικτατορικό. Ἀτενίζοντας τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας καὶ μὲ τὴ βοήθεια καὶ τὶς πρεσβεῖες της,
θὰ ἀνακτήσουμε καὶ πάλι τὴν ἀξιοπρέπειά μας,
θά κερδίσουμε καί πάλι τόν σεβασμό τῶν ἰσχυρῶν, ἀφοῦ ὁ Ἕλληνας, ὁ Ὀρθόδοξος Ἕλληνας, μὲ τὴν Παράδοση, τὸν πολιτισμό, τὸν τρόπο ζωῆς, ὅπως γνωρίζουμε ἀπό τήν ἔνδοξη ἱστορία μας, δὲν ἔγινε, οὔτε ποτὲ θὰ γίνει, σκλάβος κανενός.
Εὐχέτης πρὸς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο
Ο Ε Π Ι Σ Κ Ο Π Ο Σ Σ Α Σ
Ο ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ